Kfr zkt eigenaar

Daar lag ik dan... op de bagageband van Schiphol. Wekenlang had ik me verheugd op deze reis met mijn baas. Met 21 andere singles naar Cyprus. Cor en Don zouden ons vliegen. Dat is me toch een stel. Wie ik ben? Ik ben een singlekoffer. Geen leuke damesreistas die mijn handvat vasthoudt en nu ben ik mijn baas ook nog eens kwijt.

Fireball
Ik lag alweer een half jaar op zolder. Verrukt was ik dan ook toen ik mijn baas met zijn zus hoorde bellen. Hij vertelde enthousiast over de op handen zijnde trip. Ik had op zolder een muziekje opgezet om een vreugdedansje te doen. Al snel dreunde het opzwepende nummer 'Fireball' op de bovenste verdieping. "We gaan naar Cyprus", riep ik tegen mijn vriend de backpack. In de nacht van zondag op maandag werd ik achter in de auto gezet. Aangekomen op Schiphol bleek dat we 10 uur vertraging hadden. Ergens was ik opgelucht. Zo had ik nog wat extra tijd om kennis te maken met de andere singlekoffers en -tassen. Ja lach maar... ga er maar aanstaan. Je voelt als koffer het moment naderen. Het moment dat je op de weegschaal wordt gezet bij de incheckbalie. Je ziet je baas met een grote glimlach, want het moment dat er gevlogen wordt naar een zonnig oord komt dichterbij. Ik als koffer ben op zo'n moment echt single. Mijn baas en ik zijn vanaf dat moment gescheiden totdat we beide op de eindbestemming zijn. Ik word op een bagageband afgevoerd, ik stoot per reis gemiddeld negen keer mijn hoofd en ik word hardhandig het vliegtuig ingeslingerd.

Vergeet je tandenborstel niet
Maar niet afgelopen zondagnacht. Terwijl mijn baas de handen schudde van zijn reisgenoten ontmoette ik een alleraardigste paarse vrouwelijke reistas. Er waren nog meer leuke koffervrouwen en de mannen leken me aardige gasten. Prima lui om samen mee op de bagageband te rollen. Ondertussen was de vertraging al opgelopen tot 12 uur. Verrukt was ik toen ik hoorde dat ik nog een nachtje met mijn baas in een hotel op Schiphol mocht doorbrengen. De volgende ochtend stapte ik aan de hand van mijn baas de hotelbus in. Wederom op weg naar Schiphol. Ook die charmante paarse reistas was er weer. Ik hield met een van mijn wielen haar handvat vast toen we samen de bagageband afgleden. Los van het feit dat wij als koffers en reistassen als de dood zijn dat we van onze baas worden gescheiden... draag je de verantwoordelijkheid om de baas zijn tandenborstel, boxershorts en wandelschoenen te vervoeren.

Traveling apart together
We rolden met een flinke vaart over de bagageband. Op een gegeven moment gingen we zo hard dat bij een splitsing 'mijn liefje' rechts ging en ik links. Ik heb haar de hele week niet meer gezien en mijn baas ook niet. Op een gegeven moment had ik een vermoeden dat ik de enige koffer van onze singlereis was die niet aan boord lag. Ik dacht nog: scan dan het label met de code erop, dan zien jullie waar ik heen moet en bij wie ik hoor. Dat geval om mijn nek kriebelt zo maar ik moet het om als ik met de baas op reis ga. Doe er dan ook wat mee Cor en Don! Intussen had ik wat contacten opgedaan op de bagageband. Zo ook met een pilotenkoffer van Cor en Don. Zaterdag kwam ik hem weer tegen bij bagageband 23. Hij had die week met de baas wat vluchten gemaakt en kwam net terug uit Barcelona. Hij wist me te vertellen dat Cor of Don donderdag met mijn baas zou bellen en dat dat nog steeds niet gebeurd was. De pilotenkoffer zei niet meer blij te zijn met zijn baan als koffer van een piloot bij Cor en Don. Hij schaamde zich zelfs want Cor en Don communiceren niet duidelijk met hun klanten en komen hun afspraken niet na.

Zero points
Ik mis hem... mijn baas. Morgen is het maandag en dan komt hij gelukkig terug. Tot die tijd blijf ik zitten waar ik zit en verroer me niet. Dan doen Cor en Don immers ook. Dit ondanks een pittig Twitterbericht van mijn baas waar ze niet op gereaegeerd hebben. Ook tijdens diverse telefoontjes kregen mijn baas en de reisorganisatie nul op het request. Ze konden niet achterhalen waar ik was en ik stond al die tijd bij bagageband 23. Daar waar alles een week geleden begon met 'the drop'... is de service, communicatie en professionaliteit van Corendon een flop.

Het goud van de HEMA

HEMA heeft goud… zwart goud wel te verstaan. Daar kwam ik laatst achter toen ik op het station van Den Bosch een ‘koffie to go’ bij de HEMA kocht. 

Genot
Eigenlijk ben ik meer een theedrinker. Alhoewel ik daar de laatste tijd aan begin te twijfelen. Met al die lekkere koffietjes in de stad. Het is een trend: buiten de deur een bakkie doen. Het liefst in een leuk tentje dat een verlengde van je huiskamer is. Ik woon in de binnenstad van Tilburg en heb inmiddels al een paar zaken ontdekt waar de koffie een genot is. Nu ik voor mijn werk af en toe met de trein reis koop ik ook wel eens koffie op het station. Dat is andere koffie.

Gelukkig vertraging
Afgelopen woensdag had ik nog net de trein naar Amsterdam. Intussen was het 11.14 uur maar ik had nog zwaar zin in koffie. Thuis zet ik namelijk geen koffie. En nu ik al die koffietentjes bij mij om de hoek heb ontdekt brand ik mijn vingers er al helemaal niet meer aan. Maargoed… nog net de trein gehaald dus. Helaas had ik geen tijd meer om een koffie te scoren. Ik moest overstappen op station Den Bosch en zag dat de trein richting onze hoofdstad vijf minuten vertraging had. Mooi, dan red ik het net om naar de stationshal te lopen voor een koffie van de AH. Ik wilde al links aanhouden toen ik rechts de HEMA zag. Oh ja…. die hebben ook koffie. Toen ik rustig in de trein zat te genieten van mijn koffie las ik op de beker dat de koffie ‘duurzaam’ is. Ik wist niet dat de HEMA ook van ‘het duurzame’ is.

Better Life
Even kijken op de site van de HEMA. Over HEMA… ja hier staat het: verantwoord ondernemen. ‘Better Life’ noemen ze het. HEMA neemt haar verantwoordelijkheid voor mens, milieu en maatschappij. HEMA claimt dat ze het leven niet alleen leuker en makkelijker maken maar ook een beetje beter. Ik vind het een mooi statement. Fan van de HEMA was ik al, ik kom er wekelijkse voor leuke en goede producten tegen een faire prijs. Dat ze dat verantwoord doen daar word ik erg blij van. En dat maakt mijn life better.

Die witte sokken kunnen uit

Die witte sokken kunnen uit. Ja, daar had mijn mannelijke tafelgenoot een punt. Gespreksonderwerp was ‘mijn wensenlijstje’ wat betreft een man. Waar hou je aan vast en wat zijn ‘nice to haves’. In de categorie: zijn karakter verander je niet maar die witte sokken kunnen uit.

Handdoek erover
Mijn coach zei het ook al eens. Dat je zijn karakter niet verandert en dat we allemaal ouder worden. Ik dacht nog: you’ve got a point there maar als ‘zijn kop’ me nu al niet aanstaat, hoe is dat dan over 20 jaar. Gooi je dan, net zoals bij een kanariepietje, een handdoek erover? Een jaar geleden was er zo’n tv-programma waarbij ze een aantal 30’ers en 40’ers in een huis stopten. Ze waren allemaal single en hun lijstje was ‘te lang’. Ok, dat begreep ik bij sommige kandidaten. Zoals die ene man die alleen een blonde vrouw wilde. Een blondine van max 1.70 m en met cup B. Ik dacht nog: nee jij trekt volle zalen. Ik geef toe: ben zelf altijd erg impressed van lange mannen met donker haar maar als ik ‘hem’ tegenkom en hij is kleiner dan 1.90 m en heeft blond haar dan denk ik echt wel; inpakken en wegwezen.

Cup B

Wil nou het geluk dat er een leuke man is die ik af en toe ontmoet op het flexwerkplekkantoor waar ik wekelijks werk. Lang, donker haar, volgens zijn Facebookprofiel nog single ook (ja dat heb ik inderdaad al opgezocht J). Hier is tie dan, mijn ‘maar’: hij rookt. Laat ik daar nou helemaal niet van zijn. Als hij eens een pafke doet op een feestje ofzo dan denk ik ok, kan ik mee leven. “Ja maar hij kan stoppen”, zei mijn mannelijke tafelgenoot en vroeg vervolgens: “is dat nu echt zo belangrijk voor je?” Mijn vriendin die ook bij het etentje was schoot me te hulp. “Voor Jessica is het een soort van way of living. Roken past niet bij een gezonde levensstijl dus ja, dat is belangrijk”. En daar heeft mijn vriendin helemaal gelijk in. Wat is een ‘wens’ en wat vind ik echt belangrijk. Het gaat er immers om dat je dicht bij jezelf blijft, bij je eigen normen en waarden. Toch vond de mannelijke tafelgenoot dat ik er voor moest gaan. Weet je wat: laat ik eerst eens een kletsje met hem doen want misschien is hij wel helemaal niet zo leuk als hij eruit ziet. Ken je dat? Zit je te dromen over iemand en idealiseer je hem of haar en blijkt je crush in real life een absolute ‘no go’. Meten = weten toch? Ach, wie denk ik wel niet dat ik ben. Ben zelf ook geen blondine met een cup B.

Elk nadeel heeft zijn voordeel
Misschien is het ook wel de tijd van het jaar. De zomer, verliefde stelletjes die hand in hand door de stad lopen, samen een ijsje eten of genieten van een drankje op het terras. Leuke foto’s van vrienden, collega’s, kennissen die op Facebook laten zien hoe gezellig, romantisch en leuk ze het hebben met ‘hun lief’. Ik tob al twee maanden over een te boeken singlereis. Want tja… het zal je maar net gebeuren dat je een singlevakantie hebt geboekt en je ‘hem’ tegenkomt. Ik wil ook zo’n verliefde-Facebook-romantisch-vakantiefoto. Dus stel ik het boeken van de singlereis zo lang mogelijk uit. Jammer want de singlevakantie van vorig jaar was enorm gaaf. En toch… ik wil met ‘hem’ op vakantie. Maarja… als er geen ‘hem’ is. Ik ga deze week boeken heb ik besloten, want intussen lijkt het wel herfst. Én ik ga mijn leven toch echt niet on hold zetten. Dit is immers mijn leven, ik leef nu. Wordt het tenminste geen discussie over de bestemming, wanneer we gaan, hoe lang en of het een hotel of camping wordt. Aan de andere kant… als ik met ‘hem’ zou zijn denk ik vast alleen maar: inpakken en wegwezen, desnoods met witte sokken.

De klant is een zeurende trut

Nee, er zat geen bier op

De klantvriendelijkheid van de nederlandse horeca moet je steeds vaker met een vergrootglas zoeken. Als je niet oppast kan er net een begroeting vanaf, is je vleesje lauw, herkauwt de serveerster haar kauwgom met open mond  en moet je voor dit alles nog betalen ook. En zelfs daarop moet je tien minuten wachten, terwijl je al twee keer iemand van de bediening hebt gevraagd om de rekening. 

Ketchup 50 cent
Ik las laatst een artikel over ‘de klant is koning’. Interessant vond ik de stelling: er zit een waarheid in hun perceptie, ook als deze niet uit gegronde feiten voortkomt. Er volgde een uitleg: ‘consumenten reageren namelijk in eerste instantie emotioneel. Ze klagen omdat ze ergens een vervelend gevoel aan over hebben gehouden.’ Precies dacht ik: jij bent aan het werk en ik ben een gezellig avondje uit. Jij zit waarschijnlijk ‘in de ratio-stand’, ik ‘in de emotie-stand’. En het gaat altijd om ‘beleving’. En die van mij is anders dan die van mijn tafelgenoot en weer anders dan degene die mijn sateetje serveert. En nee, het gaat mij niet om die 50 cent… maar als ik vraag om ketchup in plaats van mayonaise bij de frietjes, dan vind ik het ‘not done’ als ik daarvoor 50 cent op de rekening zie.

Ik zie ik zie wat jij niet ziet
Afgelopen zaterdag wilde ik met een vriend een hapje gaan eten in Breda. Niet te uitgebreid, een pizzaatje of een daghap hadden we besloten. Aan de haven zagen we een Italiaan. We namen plaats op het gezellige terras. Of we gereserveerd hadden vroeg de ober. “Nee”, antwoordden wij in koor. De man gaf aan dat er vanavond alleen bij hem gegeten kon worden ‘met reservering’. Enigszins verbaasd keken we om ons heen naar het terras waar nog een stuk of zes tafels vrij waren. Het was inmiddels 19.45 uur en de etenstijd voor de gemiddelde Nederlander was volgens ons al geweest. Ok, deze man wilde blijkbaar geen geld verdienen. Next…

Bier op de kaart
Op naar de Havermarkt. Een gezellig stukje Breda. We kozen voor een Belgisch biercafé. De geplastificeerde menukaart was nat. Dat had ik te laat in de gaten dus het vocht ging over mijn handen en rokje. Biertje!
Ik vroeg de serveerster of ze het tafeltje even schoon wilde maken vanwege het bier. Ze zei sorry en ondernam gelijk actie. Helemaal prima zeiden wij nog tegen elkaar. Zoiets kan gebeuren zolang ze het maar gelijk goed oplossen. Toen ze vervolgens onze drankjes kwam brengen wilde ze nog even haar gelijk halen: “nee, er zat geen bier op de kaart, het moest echt water geweest zijn”. FOUT! Ik weet namelijk zeker dat het bier was, had het aan mijn handen geroken en hoe dan ook: ik was klant en ik was niet tevreden. Vervolgens hebben we na tien minuten zelf maar eens gevraagd of we konden bestellen, werd met een lang gezicht de bestelling opgenomen, omdat ik het dagmenu had kon het alleen ‘met vlaamse frieten’ en absoluut niet ‘met franse frietjes’, die vervolgens op mijn bord lagen te glinsteren dat ik dacht: die zijn vanmiddag ook al in het vet geweest. Bij deze tent ga ik niet meer eten.

Klant als ambassadeur
In het artikel stond ook: ‘met feiten je gelijk halen wordt overschat. Een merk is in feite wat consumenten bepalen dat het is. Hun percepties van jouw merken bepalen uiteindelijk of je merk wel of niet wordt geaccepteerd, omarmd of uitgedragen. Door jezelf te concentreren op feiten in data en daarmee de ervaringen van je klanten te negeren kan je merk de plank volledig misslaan’. Precies dacht ik weer. Het is de kunst om je in te leven in je klant, je bezoeker, je gast, je patiënt. En daarom zijn medewerkers ook zo belangrijk voor een merk. Je website kan nog zo goed zijn en je product of dienst ook… je medewerkers zijn je ambassadeurs! Zorg dat zij positief zijn over ‘hun merk’, zorg samen met hen dat jullie klant positief is over ‘jullie merk’. Dan wordt ‘jullie merk’ ook ‘hun merk’ en worden zelfs je klanten je ambassadeurs.

Respect man!

Vannacht… rond kwart over een. Een medebewoner van het appartementencomplex bulderde me wakker. Dat het ‘PIEP’ afgelopen moest zijn met die kloteherrie. De muziek had ik niet gehoord, mijn ‘buurman’ die uit zijn plaat ging wel. Vond hij het respectloos dat hij wakker werd van de muziek? Is het dan ook niet respectloos om op die manier te reageren?

Van kwaad tot erger
Je kent ze vast wel, van die ingezonden brieven in de krant. Persoon X heeft een mening over onderwerp A. Persoon Y denkt daar anders over. Persoon Y schrijft vervolgens ook naar de krant. Om ook over onderwerp A een zegje te doen… én over persoon X. En dat gaat niet altijd zachtzinnig. Ik citeer een voorbeeld: “dat maakt jou net zo triest als deze opmerking”. Dat persoon Y dat schrijft vind ik ‘triest’. En dat is mijn mening. En dat mag. Net zoals persoon X en Y een mening mogen hebben. Respecteren we alleen van elkaar dat we er anders over denken?

Ver van mijn bed
Hoe dichter bij huis hoe feller de reacties. Met dichter bij huis bedoel ik; Nederland, woonplaats, in de buurt waar je woont, familie, vrienden, jouw waarden en normen. Heel Nederland was geschokt toen de MH17 neerstortte en we werden diep geraakt door de beelden die we zagen. Ook ik... Met een brok in mijn keel zag ik beelden van de slachtoffers bij de wrakstukken, de bloemenzee op Schiphol en van de aankomst van de slachtoffers op Eindhoven Airport. Toen kwam het dichtbij, dat kwam wel bij mij binnen. Ik denk ook bij jullie.
De afgelopen dagen zie ik de heftigheid in de Gazastrook op het journaal en in de NOS-berichten op Facebook. Ik zie huilende ouders met hun gewonde kinderen in hun armen… hartverscheurend. Respectloos hoe daar met elkaar wordt omgegaan. Dat vind ik. En toch raakt het me minder dan de beelden rondom MH17. En zie ik minder reacties op de berichtgeving op Facebook, en minder reacties op de reacties. Is dat dan ook respectloos? Dat ik het lees en vervolgens denk ‘wat verschrikkelijk’, om daarna weer verder te gaan met mijn veilige leven in Nederland.

Inleven
Of is het wel respect dat ik het verschrikkelijk vind wat daar gebeurt? Gaat respect hebben dan over ‘mensen in hun waarde laten’, ‘de manier waarop je je mening geeft’ en ‘je kunnen inleven in de ander’? Is het een beschermmechanisme dat ik me niet genoeg kan inleven in wat er in de Gazastrook gebeurt… een bescherming tegen al het respectloze wat er in de wereld gebeurt. Als een soort automatisme leef ik me in in dingen die dichtbij gebeuren. Wat gebeurt er in mijn vriendenkring en in de stad waar ik woon? Zonder daarbij uit het oog te verliezen dat er altijd een andere kant van het verhaal is en dat iedereen dingen op zijn eigen manier beleeft. Heeft mijn ‘buurman’ misschien al wekenlang last van de muziek, heeft hij misschien al tien keer geprobeerd op een respectvolle manier het gesprek aan te gaan? Wel hoop ik dat hij zich een volgende keer inleeft in zijn buren en hun nachtrust respecteert. Dan probeer ik me in te leven in de ergernis van mijn buurman als ik nog eens wakker word van zijn geschreeuw. En probeer ik me er niet aan te ergeren want ik val wel weer in slaap; denkend aan het geweld in de Gazastrook, waar helaas niemand meer rustig en veilig slaapt.     

 

Man zonder ballen

Sta je ergens voor of niet? Ook jij kent ze; van die mensen met een grote mond, maar als het puntje bij het paaltje komt dan houden ze de kaken stijf op elkaar. Dan denk ik: heb je nou ballen of heb je nou ballen?

Hurt the one you love
Laatst keek ik vol verbazing naar een stel van in de 60. Ik stond op het perron nog even in mijn tas te grabbelen toen ze uit de trein stapten. Ik ving op dat hij iets belachelijk vond van de NS. Het stoom kwam uit zijn oren, zijn ogen spuwden vuur en ik was niet de enige die met open mond het gebeuren bekeek. Het was duidelijk dat hij zich afreageerde op haar. Zij liet het gebeuren en aan haar houding zag ik dat ze zich schaamde.

Hij zou zich moeten schamen… de ballen uit zijn broek.

Cd van jou, cd van mij  
Want als hij zijn vrouw en plein public kan afblaffen dan kan hij ook zijn mond opentrekken tijdens het gesprek met ‘de NS-mevrouw’... toch? Mijn OV-chipkaart had ik inmiddels uit mijn handtas gevist. Ik liep door de hal van de NS op weg naar huis. Zag ik daar ‘zij’ van het stel aan het woord. Netjes legde ze aan ‘de NS-mevrouw’ de situatie uit. Hij stond er als een Droopy bij, met zijn handen in zijn jaszakken en zijn staart tussen de benen. Ik dacht: heb je nu ballen of heb je nu ballen? In gedachten verzonken liep ik naar huis en spontaan schoot me een liedje te binnen: ‘cd van jou, cd van mij… we gaan hoe dan ook vandaag nog uit elkaar’. Zou zij dit gedrag al jaren van hem pikken? Knapt zij altijd zijn vuile klusjes op?

De ballen
What happened in die 2 minuten dat ik later dan het stel arriveerde in de NS-hal. Is 'hij' van het stel zo’n persoon met een masker; grote mond en grote gebaren in zijn comfortzone maar daarbuiten laat hij zijn andere IK zien. Een IK die in mijn ogen zijn echte IK is. Iemand met figuurlijke ballen maar spreekwoordelijk gezien had hij ze thuis laten liggen. Daar waar zij de broek (met ballen) aanheeft?

Hamsteren of na-apen?

Je hebt (L)ikkers en Volgers

Individualisme… ik hoor het woord steeds vaker vallen en neem het zelf ook regelmatig in de mond. Over dat mensen zo op zichzelf gericht lijken, levend in hun eigen wereldje en alleen aan zichzelf denkend. Apart eigenlijk want we zijn ook echte volgers. Kom je het station uit op weg naar de NS-bussen dan volg je ‘de massa’. Pak je de auto dan volg je TomTom dus verkeersborden lezen lijkt overbodig. Denken we nog na? Over wat jij vindt en wilt? Of ben je een (L)ikker en Volger?

Ikkers
Vorige week zat er weer ‘zo’n beller’ in de treincoupe waar ik ook een plaatsje had bemachtigd tijdens de drukke avondspits. Je kent ze wel, van die mensen die zo hard tetteren dat de hele coupé weet wat ze die avond eten. Alsof hij alleen op de wereld was belde de jongeman met oma, vervolgens met een vriend en daarna een vriendin om te vertellen dat hij ingeloot is voor de studie Geneeskunde. Nummer 218 is hij. Van harte trouwens, vind het fijn voor je, ook je enthousiasme kan ik waarderen, behalve het feit dat ik drie keer je verhaal heb gehoord. De beller leek zich totaal niet bewust van zijn omgeving. IK zit in de trein, IK heb goed nieuws dus IK bel omdat IK nu wil bellen.

Volgers
De dag erna; lesje Body Pump bij de sportschool. Voor de niet pumpers: je doet drie maanden dezelfde oefeningen. Afijn… we hadden een instructeur ‘in opleiding’. Deed het prima… alleen ging ze de mist in bij de telling. En wat doet de hele zaal, die al twee maanden deze les volgt… juist; volgen. Ik stond achterin de zaal en verbaasde me over het kuddegedrag; 25 man/vrouw deed -gewoon, uit de maat, ik denk zelf niet na, zij is toch de instructeur- de oefening, uit-de-maat, mee.

(G)een nummer
Interessant dit gedrag. Zeker als je bedenkt dat we afstammen van de apen. En de chimpansee is een heel sociaal dier en staat op 1 in de top 10 van de meeste intelligente dieren. Maar zijn wij mensen wel zo sociaal en intelligent? Of lijken we meer op hamsters? Die leven liever alleen. Ze lopen in het molentje, doelloos lijkt het, zonder na te denken of ze misschien eens linksaf willen slaan. Ze nemen het voer mee naar hun holletje. Lekker eten voor zichzelf, voor mij, voor IK. Bij hamsters is dit een patroon vanuit de tijd dat ze nog geen huisdiertjes waren. Er was toen niet altijd eten voorhanden dus gingen ze hamsteren. Voor veel mensen is er wel eten voorhanden. En toch hamsteren we. Wat is er gebeurd waardoor ik vaker IK hoor dan WIJ. WIJ betekent niet dat je opgaat in de massa. Je hoeft geen nummer (218) te zijn. Vraag jij je ook wel eens af: wat vind IK hiervan?  

De HolánDress: vóór en dóór mannen

Ik ben dol op jurkjes. En ja… ik heb al een een Bavariajurkje máár ik wilde die nieuwe; de HolánDress. Want zoals een vriend van mij zei: een geniaal ontwerp omdat hij aan twee kanten draagbaar is. Ik zag mezelf al paraderen in effen oranje én braziliaanse bloemen dus ik naar de Super voor bier en een HolánDress.

Borsten én bilpartij
Het pakketje met blikjes bier en La Dress doet vermoeden dat het om een klein jurkje gaat. Klein als in licht, soepele stof dús makkelijk draagbaar. Ik haalde het platgeperste jurkje uit de vacuüm gezogen verpakking en zette de blikjes ‘vrouwenbier’ in de koelkast. Het jurkje deed me ergens aan denken… ’s Avonds voor het slapen gaan besloot ik het jurkje nog even snel aan te schieten. Dat doen vrouwen met een nieuwe aankoop. Voor de spiegel staan, even kijken of de voorgevel niet te veel of juist genoeg gelift wordt en of het eventueel aanwezige extra stootrandje niet al te zichtbaar is. Linksom draaien, rechtsom, en weer terug en natuurlijk even checken of de bilpartij mooi geaccentueerd wordt. Daarbij draai je je een halve nekhernia om over je schouder in de spiegel te kijken.

Welke gladiool?
En draaien bleef ik, van buiten naar binnen en van binnen naar buiten. Eigenwijs als ik ben had ik de instructie niet gelezen… kan toch wel een jurkje aantrekken. Deze niet dus. Het was inmiddels ver na mijn richtslaaptijd en het zweet klotste me onder de oksels. Na een half uur stoeien had ik hem aan, dat wil zeggen; ik had hem aan zodat de braziliaanse bloemen zichtbaar waren. Nou … ‘het ken net’. De stof rekt geen millimeter mee. Welke maat is dit eigenlijk? Ik trippelde rond middernacht de trap af naar de keuken op zoek naar de doos: maat 34-40. Aha… one size fits all? Nou dan moet je maat 40 niet al te groot zijn. Of moet ik zeggen;  je vrouwelijke vormen moeten niet te rond zijn. La Dress is toch ontworpen vóór de nederlandse vrouw? Wie bij Bavaria heeft het in zijn WK-hoofd gehaald om een mannelijke ontwerper te vragen? Ja… je leest het goed: ZIJN hoofd; 10 tegen 1 dat het een man is. 

Het hol van de leeuw(in)
En het is óók ZIJN ontwerp. Pedro from Brasil.  Pedro ontwerpt ‘normaal’ voor modellen. Zoals die mooie braziliaanse dame die in de reclame en op de doos de HolánDress showt. Bij haar glooit het jurkje soepel over haar heupen. Bij mij barsten de naden bijna ten hoogte van mijn nederlandse heuppartij wat dan weer drie centimeter lengte aan de onderkant scheelt. Is het ook nog ‘ken net’ qua lengte van het jurkje, zeker als ik ermee probeer te fietsen. Ik heb een rokzadel nodig en moet vooral niet vergeten een oranje slipje aan te doen. Eigenlijk is ie gewoon te kort, je kijkt zo ‘in het hol van de leeuw(in)’. Bij nader inzien, vast zo bedoeld door Pedro. Het blijft immers een vent. Had ik toch voor die tijdelijke levering van maat 42 moeten gaan? Superslecht voor mijn zelfvertrouwen aangezien ik ‘normaal’ maat 38 heb, zo werkt dat ook bij vrouwen.

Voorspel
Vanuit het oog van een man ontworpen en bezien dus. Om nog maar niet te spreken over het feit dat ik uiteindelijk in de kroeg wil switchen van bloemen naar oranje. Hoe? Heel handig, even de rits naar beneden, omklappen, rits weer vast en voilá…. Waar het niet dat de rits aan de achterkant zit. Daar kan ik niet bij…. valt vast in de categorie ‘warmlopen’ voor de mannen in de kroeg. Oh waar ik trouwens aan moest denken toen de platgeperste HolánDress zich ontvouwde uit het losgeknipte vacuüm gezogen plastic; een babyslaapzak. Zelfde soort rits, zelfde soort dikke stof en als je erin zit kan je geen kant meer op.

Uit de kast
De HolánDress haalt het niet bij het Bavariajurkje van twee jaar geleden. In de verste verte niet. Twee jaar geleden met het EK zag je vanuit elke ooghoek een dame met het jurkje lopen. Dik, dun, lang, kort… alle nederlandse vrouwen in het Bavariajurkje. Ik durf er een wedje op te leggen dat de HolánDress niet in díe mate ons straatbeeld bepaalt tijdens het WK. Ik vis het Bavariajurkje van twee jaar geleden wel uit mijn kast en verpats de HolánDress op Marktplaats ofzo. Het Bavariajurkje is van stretchstof dus one size fits écht all. Het is zowel als jurkje als tuniek draagbaar dus voldoende mogelijkheden om bepaalde vormen te benadrukken c.q. weg te moffelen. Geweldig ontwerp, kan zo nog twee EK’s en twee WK’s mee. Ontworpen dóór twee nederlandse vrouwen…  vóór alle  nederlandse vrouwen!

(A)Sociaal Kapitaal

De kaas werd van mijn brood gegeten

Ik stond dinsdag met mijn mond vol tanden. Want er zat geen brood in. Flabbergasted was ik door ‘de aanval’ op de lunch. Als onze jongens met die gretigheid op het WK spelen dan mag Louis in zijn handen knijpen. Nog meer verbaasd was ik over de omgangsvormen die ik zag…. ik stond erbij en keek erna. Toegegeven… ik liet de kaas van mijn brood eten. Letterlijk en figuurlijk.

Thuiskomen
Sinds kort maak ik dankbaar gebruik van de flexplekken bij Seats2Meet op Strijp-S in Eindhoven. Ik ben er lyrisch over, wat een geweldig concept, ik deel het zelfs op Facebook. Ik stap twee keer per week rond 9.00 uur in de trein naar Eindhoven, haal even een frisse neus als ik vanaf het station naar Seats2Meet loop, ga daar naar binnen waar het welkom altijd gastvrij en vriendelijk is, loop langs kleurrijke vergaderzalen die mijn stemming nog beter maken en kom dan bij de flexwerkplekken… en daar zijn jullie: mijn co-workers. Ik voel een goede werksfeer. Hoe zal ik het omschrijven…. ik noem; samen, sociaal, gezellig, pro-actief en behulpzaam. Ik pak een bak koffie… het is alsof ik thuiskom.

WK broodsnijden
Het euforische gevoel verdween dinsdag helaas rond 13.00 uur. Nou ben ik nog nooit in zo’n all-inclusive resort geweest, ik heb er wel verhalen over gehoord. Dat gasten graaien, die borden overvol laden alsof ze weken niet gegeten hebben want tja… je zal maar de hele dag aan het zwembad moeten liggen, met die man van kamer 215 naast je, die bij het ontbijt de laatste chocoladecroissant voor je neus wegsnaaide. Toen dinsdag bij Seats2Meet de collega van de catering aangaf dat de flexwerkers konden lunchen, zag ik soortgelijke taferelen. Het was alsof het WK op Strijp-S gehouden werd. Het WK ‘wie is het eerst bij de soep, wie snijdt de dikste plakken brood en wie krijgt z’n bord gevuld met salades, brood, soep PLUS mmm lekker ook nog een schepje van die overheerlijke pasta’. 

Beteuterd 
Nadat de aanvallers zich hadden teruggetrokken op hun eigen speelhelft liepen mijn buurman-flexwerker en ik naar de lunchtafel. Ons aanblik: een half sneetje brood, 3 plakjes kaas, 1 eetlepel soep en een klein kommetje pasta. Eerlijk zullen we alles delen: ons sociaal kapitaal maar niet de lunch… blijkbaar? Daar stond ik dan met mijn goed gedrag en een paar broodkruimels. Had ik toch netjes afgelopen zondag een flexplek mét lunch gereserveerd…. jij ook? Of dacht je; het staat er toch, niemand weet dat ik me niet heb opgegeven voor de lunch dus ik schep op. En ik eet thuis ook altijd zes boterhammen dus nu ook. Daar had de cateraar geen rekening mee gehouden, en ook niet met de mensen die geen lunch reserveren. Liet ik me toch de kaas van mijn brood eten terwijl ik wel voldeed ‘aan de sociale normen en waarden’ van Seats2Meet. 

Co staat voor samen 
Volgende week woensdag ben ik weer bij Seats2Meet. Ik hoop jullie dan te zien en spreken co-workers, gezellig! Zullen we volgende week dan onze kennis delen én samen lunchen?   

Keuzestress: Juichpak of Bavariajurkje?

Het WK begint al over een week. Ik heb stress… keuzestress. Best interessant de opstelling en speeltechniek van Van Gaal maar het oog wil ook wat. Ga ik snel Marktplaats afstruinen of duik ik met mijn hoofd in de kledingkast ?

Zoek de verschillen
Ik twijfel… ga ik proberen via Marktplaats nog zo’n juichpak van Roy Donders te scoren? Ik heb namelijk ook nog ergens een Bavariajurkje in de kast liggen. Die vind ik sexy en gaaf ook nog. Het jurkje is ontworpen door het ontwerpduo Spijkers & Spijkers. Twee mooie vrouwen, tweelingszussen, met hele lange benen. Als zij het jurkje aantrekken komt het oranje met het rood-wit-blauwe V-halsje helemaal tot zijn recht. Bij mij niet.. zulke lange benen heb ik niet maar ja, het gaat om mijn beleving. Ik voel me er sexy en supervrouwelijk in. Bij het juichpak van ons Royke denk ik aan tv kijken op de bank, aan luiheid. Ik durf er geeneens mee over straat, bang dat mensen me naroepen: “héé jij daar, je bent vergeten je aan te kleden vanochtend”.

Multifunctioneel
Ik heb het Bavariajurkje niet alleen gedragen met het EK twee jaar geleden… op onze eerste Koningsdag had ik hem ook aan. Multifunctioneel dus. En mijn mannelijke vrienden hebben ook genoten, zowel van het uitzicht als van de biertjes die ik moest kopen om het jurkje te bemachtigen. Waarvan gaan mijn vrienden genieten als ik het pak van ons Royke aantrek. Geen gratis bier en mijn vrouwelijke rondingen zijn vast ver te zoeken in het huispak van Donders. De enige andere mogelijkheid die ik zie om het pak nog een keer te dragen is met carnaval; en dan maar hopen dat de andere carnavalvierders genoeg Bavaria op hebben.

Koud of warm
Het WK is in juni en juli. Zal de zon schijnen? Je weet het maar nooit in ons kikkerlandje. Dat pleit dan weer voor het juichpak, lekker warm. Bedenk me nu wel dat, als ik het Bavariajurkje draag, ik het ook wel warm kan krijgen: genoeg mannen in de kroeg . Kom ik toch weer terug op het multifunctionele van ‘La Dress’: sexy, luchtig maar niet te koud en gratis biertjes; voor mijn vrienden en mij in de kroeg.

Juichen of barsten
Gratis biertje of niet, daarvoor heb ik het Bavariajurkje twee jaar geleden niet gekocht. En ook niet omdat iedereen er eentje had. Daarom wilde ik hem eerst niet. Ik vond het een gaaf ontwerp. Dát deed me uiteindelijk besluiten een 6-pack Bavaria te kopen, bij de Jumbo. Want uiteindelijk gaat het om mij. Waar voel ik me goed in, wat vind ik fijn zitten, wat vind ik mooi. Lekker belangrijk waar de rest van Nederland in loopt en wat anderen daar eventueel van denken. Wat ik belangrijker vind is dat mijn vriend niet zegt: “schat, ik heb hoofdpijn”.