Hamsteren of na-apen?

Je hebt (L)ikkers en Volgers

Individualisme… ik hoor het woord steeds vaker vallen en neem het zelf ook regelmatig in de mond. Over dat mensen zo op zichzelf gericht lijken, levend in hun eigen wereldje en alleen aan zichzelf denkend. Apart eigenlijk want we zijn ook echte volgers. Kom je het station uit op weg naar de NS-bussen dan volg je ‘de massa’. Pak je de auto dan volg je TomTom dus verkeersborden lezen lijkt overbodig. Denken we nog na? Over wat jij vindt en wilt? Of ben je een (L)ikker en Volger?

Ikkers
Vorige week zat er weer ‘zo’n beller’ in de treincoupe waar ik ook een plaatsje had bemachtigd tijdens de drukke avondspits. Je kent ze wel, van die mensen die zo hard tetteren dat de hele coupé weet wat ze die avond eten. Alsof hij alleen op de wereld was belde de jongeman met oma, vervolgens met een vriend en daarna een vriendin om te vertellen dat hij ingeloot is voor de studie Geneeskunde. Nummer 218 is hij. Van harte trouwens, vind het fijn voor je, ook je enthousiasme kan ik waarderen, behalve het feit dat ik drie keer je verhaal heb gehoord. De beller leek zich totaal niet bewust van zijn omgeving. IK zit in de trein, IK heb goed nieuws dus IK bel omdat IK nu wil bellen.

Volgers
De dag erna; lesje Body Pump bij de sportschool. Voor de niet pumpers: je doet drie maanden dezelfde oefeningen. Afijn… we hadden een instructeur ‘in opleiding’. Deed het prima… alleen ging ze de mist in bij de telling. En wat doet de hele zaal, die al twee maanden deze les volgt… juist; volgen. Ik stond achterin de zaal en verbaasde me over het kuddegedrag; 25 man/vrouw deed -gewoon, uit de maat, ik denk zelf niet na, zij is toch de instructeur- de oefening, uit-de-maat, mee.

(G)een nummer
Interessant dit gedrag. Zeker als je bedenkt dat we afstammen van de apen. En de chimpansee is een heel sociaal dier en staat op 1 in de top 10 van de meeste intelligente dieren. Maar zijn wij mensen wel zo sociaal en intelligent? Of lijken we meer op hamsters? Die leven liever alleen. Ze lopen in het molentje, doelloos lijkt het, zonder na te denken of ze misschien eens linksaf willen slaan. Ze nemen het voer mee naar hun holletje. Lekker eten voor zichzelf, voor mij, voor IK. Bij hamsters is dit een patroon vanuit de tijd dat ze nog geen huisdiertjes waren. Er was toen niet altijd eten voorhanden dus gingen ze hamsteren. Voor veel mensen is er wel eten voorhanden. En toch hamsteren we. Wat is er gebeurd waardoor ik vaker IK hoor dan WIJ. WIJ betekent niet dat je opgaat in de massa. Je hoeft geen nummer (218) te zijn. Vraag jij je ook wel eens af: wat vind IK hiervan?  

De HolánDress: vóór en dóór mannen

Ik ben dol op jurkjes. En ja… ik heb al een een Bavariajurkje máár ik wilde die nieuwe; de HolánDress. Want zoals een vriend van mij zei: een geniaal ontwerp omdat hij aan twee kanten draagbaar is. Ik zag mezelf al paraderen in effen oranje én braziliaanse bloemen dus ik naar de Super voor bier en een HolánDress.

Borsten én bilpartij
Het pakketje met blikjes bier en La Dress doet vermoeden dat het om een klein jurkje gaat. Klein als in licht, soepele stof dús makkelijk draagbaar. Ik haalde het platgeperste jurkje uit de vacuüm gezogen verpakking en zette de blikjes ‘vrouwenbier’ in de koelkast. Het jurkje deed me ergens aan denken… ’s Avonds voor het slapen gaan besloot ik het jurkje nog even snel aan te schieten. Dat doen vrouwen met een nieuwe aankoop. Voor de spiegel staan, even kijken of de voorgevel niet te veel of juist genoeg gelift wordt en of het eventueel aanwezige extra stootrandje niet al te zichtbaar is. Linksom draaien, rechtsom, en weer terug en natuurlijk even checken of de bilpartij mooi geaccentueerd wordt. Daarbij draai je je een halve nekhernia om over je schouder in de spiegel te kijken.

Welke gladiool?
En draaien bleef ik, van buiten naar binnen en van binnen naar buiten. Eigenwijs als ik ben had ik de instructie niet gelezen… kan toch wel een jurkje aantrekken. Deze niet dus. Het was inmiddels ver na mijn richtslaaptijd en het zweet klotste me onder de oksels. Na een half uur stoeien had ik hem aan, dat wil zeggen; ik had hem aan zodat de braziliaanse bloemen zichtbaar waren. Nou … ‘het ken net’. De stof rekt geen millimeter mee. Welke maat is dit eigenlijk? Ik trippelde rond middernacht de trap af naar de keuken op zoek naar de doos: maat 34-40. Aha… one size fits all? Nou dan moet je maat 40 niet al te groot zijn. Of moet ik zeggen;  je vrouwelijke vormen moeten niet te rond zijn. La Dress is toch ontworpen vóór de nederlandse vrouw? Wie bij Bavaria heeft het in zijn WK-hoofd gehaald om een mannelijke ontwerper te vragen? Ja… je leest het goed: ZIJN hoofd; 10 tegen 1 dat het een man is. 

Het hol van de leeuw(in)
En het is óók ZIJN ontwerp. Pedro from Brasil.  Pedro ontwerpt ‘normaal’ voor modellen. Zoals die mooie braziliaanse dame die in de reclame en op de doos de HolánDress showt. Bij haar glooit het jurkje soepel over haar heupen. Bij mij barsten de naden bijna ten hoogte van mijn nederlandse heuppartij wat dan weer drie centimeter lengte aan de onderkant scheelt. Is het ook nog ‘ken net’ qua lengte van het jurkje, zeker als ik ermee probeer te fietsen. Ik heb een rokzadel nodig en moet vooral niet vergeten een oranje slipje aan te doen. Eigenlijk is ie gewoon te kort, je kijkt zo ‘in het hol van de leeuw(in)’. Bij nader inzien, vast zo bedoeld door Pedro. Het blijft immers een vent. Had ik toch voor die tijdelijke levering van maat 42 moeten gaan? Superslecht voor mijn zelfvertrouwen aangezien ik ‘normaal’ maat 38 heb, zo werkt dat ook bij vrouwen.

Voorspel
Vanuit het oog van een man ontworpen en bezien dus. Om nog maar niet te spreken over het feit dat ik uiteindelijk in de kroeg wil switchen van bloemen naar oranje. Hoe? Heel handig, even de rits naar beneden, omklappen, rits weer vast en voilá…. Waar het niet dat de rits aan de achterkant zit. Daar kan ik niet bij…. valt vast in de categorie ‘warmlopen’ voor de mannen in de kroeg. Oh waar ik trouwens aan moest denken toen de platgeperste HolánDress zich ontvouwde uit het losgeknipte vacuüm gezogen plastic; een babyslaapzak. Zelfde soort rits, zelfde soort dikke stof en als je erin zit kan je geen kant meer op.

Uit de kast
De HolánDress haalt het niet bij het Bavariajurkje van twee jaar geleden. In de verste verte niet. Twee jaar geleden met het EK zag je vanuit elke ooghoek een dame met het jurkje lopen. Dik, dun, lang, kort… alle nederlandse vrouwen in het Bavariajurkje. Ik durf er een wedje op te leggen dat de HolánDress niet in díe mate ons straatbeeld bepaalt tijdens het WK. Ik vis het Bavariajurkje van twee jaar geleden wel uit mijn kast en verpats de HolánDress op Marktplaats ofzo. Het Bavariajurkje is van stretchstof dus one size fits écht all. Het is zowel als jurkje als tuniek draagbaar dus voldoende mogelijkheden om bepaalde vormen te benadrukken c.q. weg te moffelen. Geweldig ontwerp, kan zo nog twee EK’s en twee WK’s mee. Ontworpen dóór twee nederlandse vrouwen…  vóór alle  nederlandse vrouwen!

(A)Sociaal Kapitaal

De kaas werd van mijn brood gegeten

Ik stond dinsdag met mijn mond vol tanden. Want er zat geen brood in. Flabbergasted was ik door ‘de aanval’ op de lunch. Als onze jongens met die gretigheid op het WK spelen dan mag Louis in zijn handen knijpen. Nog meer verbaasd was ik over de omgangsvormen die ik zag…. ik stond erbij en keek erna. Toegegeven… ik liet de kaas van mijn brood eten. Letterlijk en figuurlijk.

Thuiskomen
Sinds kort maak ik dankbaar gebruik van de flexplekken bij Seats2Meet op Strijp-S in Eindhoven. Ik ben er lyrisch over, wat een geweldig concept, ik deel het zelfs op Facebook. Ik stap twee keer per week rond 9.00 uur in de trein naar Eindhoven, haal even een frisse neus als ik vanaf het station naar Seats2Meet loop, ga daar naar binnen waar het welkom altijd gastvrij en vriendelijk is, loop langs kleurrijke vergaderzalen die mijn stemming nog beter maken en kom dan bij de flexwerkplekken… en daar zijn jullie: mijn co-workers. Ik voel een goede werksfeer. Hoe zal ik het omschrijven…. ik noem; samen, sociaal, gezellig, pro-actief en behulpzaam. Ik pak een bak koffie… het is alsof ik thuiskom.

WK broodsnijden
Het euforische gevoel verdween dinsdag helaas rond 13.00 uur. Nou ben ik nog nooit in zo’n all-inclusive resort geweest, ik heb er wel verhalen over gehoord. Dat gasten graaien, die borden overvol laden alsof ze weken niet gegeten hebben want tja… je zal maar de hele dag aan het zwembad moeten liggen, met die man van kamer 215 naast je, die bij het ontbijt de laatste chocoladecroissant voor je neus wegsnaaide. Toen dinsdag bij Seats2Meet de collega van de catering aangaf dat de flexwerkers konden lunchen, zag ik soortgelijke taferelen. Het was alsof het WK op Strijp-S gehouden werd. Het WK ‘wie is het eerst bij de soep, wie snijdt de dikste plakken brood en wie krijgt z’n bord gevuld met salades, brood, soep PLUS mmm lekker ook nog een schepje van die overheerlijke pasta’. 

Beteuterd 
Nadat de aanvallers zich hadden teruggetrokken op hun eigen speelhelft liepen mijn buurman-flexwerker en ik naar de lunchtafel. Ons aanblik: een half sneetje brood, 3 plakjes kaas, 1 eetlepel soep en een klein kommetje pasta. Eerlijk zullen we alles delen: ons sociaal kapitaal maar niet de lunch… blijkbaar? Daar stond ik dan met mijn goed gedrag en een paar broodkruimels. Had ik toch netjes afgelopen zondag een flexplek mét lunch gereserveerd…. jij ook? Of dacht je; het staat er toch, niemand weet dat ik me niet heb opgegeven voor de lunch dus ik schep op. En ik eet thuis ook altijd zes boterhammen dus nu ook. Daar had de cateraar geen rekening mee gehouden, en ook niet met de mensen die geen lunch reserveren. Liet ik me toch de kaas van mijn brood eten terwijl ik wel voldeed ‘aan de sociale normen en waarden’ van Seats2Meet. 

Co staat voor samen 
Volgende week woensdag ben ik weer bij Seats2Meet. Ik hoop jullie dan te zien en spreken co-workers, gezellig! Zullen we volgende week dan onze kennis delen én samen lunchen?   

Keuzestress: Juichpak of Bavariajurkje?

Het WK begint al over een week. Ik heb stress… keuzestress. Best interessant de opstelling en speeltechniek van Van Gaal maar het oog wil ook wat. Ga ik snel Marktplaats afstruinen of duik ik met mijn hoofd in de kledingkast ?

Zoek de verschillen
Ik twijfel… ga ik proberen via Marktplaats nog zo’n juichpak van Roy Donders te scoren? Ik heb namelijk ook nog ergens een Bavariajurkje in de kast liggen. Die vind ik sexy en gaaf ook nog. Het jurkje is ontworpen door het ontwerpduo Spijkers & Spijkers. Twee mooie vrouwen, tweelingszussen, met hele lange benen. Als zij het jurkje aantrekken komt het oranje met het rood-wit-blauwe V-halsje helemaal tot zijn recht. Bij mij niet.. zulke lange benen heb ik niet maar ja, het gaat om mijn beleving. Ik voel me er sexy en supervrouwelijk in. Bij het juichpak van ons Royke denk ik aan tv kijken op de bank, aan luiheid. Ik durf er geeneens mee over straat, bang dat mensen me naroepen: “héé jij daar, je bent vergeten je aan te kleden vanochtend”.

Multifunctioneel
Ik heb het Bavariajurkje niet alleen gedragen met het EK twee jaar geleden… op onze eerste Koningsdag had ik hem ook aan. Multifunctioneel dus. En mijn mannelijke vrienden hebben ook genoten, zowel van het uitzicht als van de biertjes die ik moest kopen om het jurkje te bemachtigen. Waarvan gaan mijn vrienden genieten als ik het pak van ons Royke aantrek. Geen gratis bier en mijn vrouwelijke rondingen zijn vast ver te zoeken in het huispak van Donders. De enige andere mogelijkheid die ik zie om het pak nog een keer te dragen is met carnaval; en dan maar hopen dat de andere carnavalvierders genoeg Bavaria op hebben.

Koud of warm
Het WK is in juni en juli. Zal de zon schijnen? Je weet het maar nooit in ons kikkerlandje. Dat pleit dan weer voor het juichpak, lekker warm. Bedenk me nu wel dat, als ik het Bavariajurkje draag, ik het ook wel warm kan krijgen: genoeg mannen in de kroeg . Kom ik toch weer terug op het multifunctionele van ‘La Dress’: sexy, luchtig maar niet te koud en gratis biertjes; voor mijn vrienden en mij in de kroeg.

Juichen of barsten
Gratis biertje of niet, daarvoor heb ik het Bavariajurkje twee jaar geleden niet gekocht. En ook niet omdat iedereen er eentje had. Daarom wilde ik hem eerst niet. Ik vond het een gaaf ontwerp. Dát deed me uiteindelijk besluiten een 6-pack Bavaria te kopen, bij de Jumbo. Want uiteindelijk gaat het om mij. Waar voel ik me goed in, wat vind ik fijn zitten, wat vind ik mooi. Lekker belangrijk waar de rest van Nederland in loopt en wat anderen daar eventueel van denken. Wat ik belangrijker vind is dat mijn vriend niet zegt: “schat, ik heb hoofdpijn”.